Sağolun, hepiniz sağolun

    Bugün sınırlı sayıdaki boş günlerimden biriydi. Gel gör ki, ne telefon sustu ne kapının tıklanması kesildi. Birkaç yıl önce hasta refere edilmesi ne de hoş gelirdi, şimdi görmek istemiyorum. Ellerinde ismim yazılı kağıtlar...kilitli kapıyı 10 dakika çalar mı insan? Sadece hasta yakınları değil, değerli arkadaşlarım da yokluklarını göstermediler. Velhasıl bugün de çöpe gitti. Hedefimin %50si kadar çalışabildim. Çalışamadıkça stresli oluyorum. Eve geç geldim. Belki bir ihtimal çocuk uyuyunca cep kitapçıklarından biraz okuyabilirim. Bir ihtimal...Hayatımda belki ilk kez ders çalışmak istiyorum. Heyhat, evli ve çocukluyum!